Η φόρτωση ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου και στις 22 το απόγευμα το καράβι ήταν έτοιμο να φύγει με 49.000 τόννους καλαμπόκι φορτωμένους στα 5 αμπάρια του.
Στις 10 το βράδυ της ίδιας μέρας είχαμε αφήσει πίσω μας το South West Pass δηλαδή, μια από τις εκβολές του Μισσισσιππή και την Νέα Ορλεάνη.
Τι έμεινε απ' αυτό το λιμάνι;
Για μας τους παλιούς που έχουμε έρθει εδώ καμιά δεκαπενταριά φορές μέχρι τώρα δεν έμεινε τίποτα.
Άλλωστε τα τελευταία χρόνια είναι τόσο γρήγορες οι φορτοεκφορτώσεις που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα.
Αλλά περνώντας με το καράβι μπροστά από την όμορφη πόλη ήρθε στο νου μου η αξέχαστη βραδιά που πέρασα με την γυναίκα μου πριν από χρόνια στην Μπούρμπον Στριτ, τη Μέκκα της ΤΖΑΖ, το όμορφο δείπνο σ' ένα πολυτελές εστιατόριο και τον καφέ που απολαύσαμε στην κορυφή ενός ουρανοξύστη.
Παρ' όλ' αυτά κάτι λίγα μπορώ να σχολιάσω για το σήμερα.
Τα πλοία γενικά απότελούν στις φτωχές χώρες, για τους ανθρώπους που η εργασία τους έχουν σχέση με αυτά, όπως ατζέντηδες, λιμενεργάτες, τροφοδότες, επιθεωρητές κλπ, ένα τρόπο για να εξοικονομήσουν κάποια μικρά οφέλη ο καθένας για λογαριασμό του, όπως τσιγάρα, ποτά, φαγητά κλπ, τα οποία άλλοτε ζητούν ευγενικά και άλλες φορές τα απαιτούν.
Αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν σε χώρες όπως η Αίγυπτος και γενικότερα στις Αραβικές χώρες, την Ινδία, την Κίνα, στις χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης κλπ.
Δηλαδή όπου υπάρχει φτώχια.
Δεν συμβαίνει ποτέ στην Αυστραλία, στην Γερμανία, στην Ολλανδία στο Βέλγιο, στην Ιαπωνία. Μάλιστα η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα στην οποία όχι μόνο δεν έδωσα τίποτα αλλά μου πρόσέφεραν και δώρο.
Δεν συνέβαινε ούτε στις Η.Π.Α., μέχρι σήμερα.
Αυτή τη φορά όμως όσοι ανέβηκαν στο πλοίο ζητούσαν και κάτι.
Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για σοβαρά συμπεράσματα αλλά «ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ».
Λέει ότι η φτώχια στην Αμερική δεν είναι αμελητέα. Πάντα υπήρχε φτώχια σ' αυτή τη χώρα αλλά πρέπει να έχει αυξηθεί κατά πολύ τον τελευταίο καιρό.
Στις 21 του μηνός ανέβηκε στο πλοίο ένας τεχνικός, για να επισκευάσει το δορυφορικό τηλέφωνο IΝMARSAT-B. Είπαμε διάφορα και η κουβέντα κατέληξε στον τυφώνα ΚΑΤΡΙΝΑ. Τον ρώτησα αν έπαθε ζημιές το σπίτι του και μου απάντησε γελώντας ότι το σπίτι του ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ. Εδώ στο Αμερικάνικο Νότο (Τεξας, Λουιζιάνα, Μισσισσίππι, Αλαμπάμα) τα περισσότερα σπίτια είναι ξύλινα. Τον ξαναρώτησα αν είχε κάποια βοήθεια από την πολιτεία. Μου απάντησε πάλι γελώντας ότι πήρε επίδομα 200 δολάρια, για τα πρώτα έξοδα μετά το ΚΑΚΟ, και τίποτα παραπάνω. Τους ξέχασαν!
ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΊΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., αυτή η απάντηση !
Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν και αλλού εκτός απ' την Ελλάδα!
Ο κόσμος δεν είναι ούτε το Μπέβερλυ Χιλλς, ούτε η Εκάλη και βράζει-βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι τελικά.
Σήμερα το πλοίο βρίσκεται στη Καραϊβική θάλασσα περίπου μια μέρα μακριά από την διώρυγα του Παναμά.
Αύριο τέτοια ώρα θα είμαστε κάπου ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό ωκεανο.
Στο κέντρο του Παναμά, θα διασχίζουμε το κανάλι.
Στις 10 το βράδυ της ίδιας μέρας είχαμε αφήσει πίσω μας το South West Pass δηλαδή, μια από τις εκβολές του Μισσισσιππή και την Νέα Ορλεάνη.
Τι έμεινε απ' αυτό το λιμάνι;
Για μας τους παλιούς που έχουμε έρθει εδώ καμιά δεκαπενταριά φορές μέχρι τώρα δεν έμεινε τίποτα.
Άλλωστε τα τελευταία χρόνια είναι τόσο γρήγορες οι φορτοεκφορτώσεις που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα.
Αλλά περνώντας με το καράβι μπροστά από την όμορφη πόλη ήρθε στο νου μου η αξέχαστη βραδιά που πέρασα με την γυναίκα μου πριν από χρόνια στην Μπούρμπον Στριτ, τη Μέκκα της ΤΖΑΖ, το όμορφο δείπνο σ' ένα πολυτελές εστιατόριο και τον καφέ που απολαύσαμε στην κορυφή ενός ουρανοξύστη.
Παρ' όλ' αυτά κάτι λίγα μπορώ να σχολιάσω για το σήμερα.
Τα πλοία γενικά απότελούν στις φτωχές χώρες, για τους ανθρώπους που η εργασία τους έχουν σχέση με αυτά, όπως ατζέντηδες, λιμενεργάτες, τροφοδότες, επιθεωρητές κλπ, ένα τρόπο για να εξοικονομήσουν κάποια μικρά οφέλη ο καθένας για λογαριασμό του, όπως τσιγάρα, ποτά, φαγητά κλπ, τα οποία άλλοτε ζητούν ευγενικά και άλλες φορές τα απαιτούν.
Αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν σε χώρες όπως η Αίγυπτος και γενικότερα στις Αραβικές χώρες, την Ινδία, την Κίνα, στις χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης κλπ.
Δηλαδή όπου υπάρχει φτώχια.
Δεν συμβαίνει ποτέ στην Αυστραλία, στην Γερμανία, στην Ολλανδία στο Βέλγιο, στην Ιαπωνία. Μάλιστα η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα στην οποία όχι μόνο δεν έδωσα τίποτα αλλά μου πρόσέφεραν και δώρο.
Δεν συνέβαινε ούτε στις Η.Π.Α., μέχρι σήμερα.
Αυτή τη φορά όμως όσοι ανέβηκαν στο πλοίο ζητούσαν και κάτι.
Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για σοβαρά συμπεράσματα αλλά «ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ».
Λέει ότι η φτώχια στην Αμερική δεν είναι αμελητέα. Πάντα υπήρχε φτώχια σ' αυτή τη χώρα αλλά πρέπει να έχει αυξηθεί κατά πολύ τον τελευταίο καιρό.
Στις 21 του μηνός ανέβηκε στο πλοίο ένας τεχνικός, για να επισκευάσει το δορυφορικό τηλέφωνο IΝMARSAT-B. Είπαμε διάφορα και η κουβέντα κατέληξε στον τυφώνα ΚΑΤΡΙΝΑ. Τον ρώτησα αν έπαθε ζημιές το σπίτι του και μου απάντησε γελώντας ότι το σπίτι του ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ. Εδώ στο Αμερικάνικο Νότο (Τεξας, Λουιζιάνα, Μισσισσίππι, Αλαμπάμα) τα περισσότερα σπίτια είναι ξύλινα. Τον ξαναρώτησα αν είχε κάποια βοήθεια από την πολιτεία. Μου απάντησε πάλι γελώντας ότι πήρε επίδομα 200 δολάρια, για τα πρώτα έξοδα μετά το ΚΑΚΟ, και τίποτα παραπάνω. Τους ξέχασαν!
ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΊΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., αυτή η απάντηση !
Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν και αλλού εκτός απ' την Ελλάδα!
Ο κόσμος δεν είναι ούτε το Μπέβερλυ Χιλλς, ούτε η Εκάλη και βράζει-βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι τελικά.
Σήμερα το πλοίο βρίσκεται στη Καραϊβική θάλασσα περίπου μια μέρα μακριά από την διώρυγα του Παναμά.
Αύριο τέτοια ώρα θα είμαστε κάπου ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό ωκεανο.
Στο κέντρο του Παναμά, θα διασχίζουμε το κανάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου